Voor uit het buitenland afkomstige werknemers met een bijzondere deskundigheid die op de Nederlandse arbeidsmarkt schaars aanwezig is, kent de belastingwetgeving een bijzondere faciliteit. Deze faciliteit, die bekend staat onder de naam 30%-regeling, houdt in dat 30% van de bruto beloning als onbelaste vergoeding kan worden gegeven voor de extra kosten van verblijf buiten het eigen land.
Een uit het buitenland afkomstige tandarts diende een verzoek in om toepassing van de 30%-regeling. De Belastingdienst wees het verzoek af. In de procedure die volgde was de vraag of ten tijde van de aanvraag sprake was van schaarste aan tandartsen op de Nederlandse arbeidsmarkt. Volgens een brief van de Nederlandse Maatschappij tot bevordering der Tandheelkunde (NMT) zijn er in Nederland voldoende tandartsen. Het standpunt was gebaseerd op het zogenaamde capaciteitsplan 2010 voor de medische, tandheelkundige en aanverwante opleidingen. Op grond daarvan zou de 30%-regeling niet voor buitenlandse tandartsen van toepassing zijn.
De rechtbank Haarlem legde het capaciteitsplan 2010 anders uit dan de NMT en vond dat de tandarts aannemelijk had gemaakt dat er in 2011 sprake was van schaarste aan tandartsen op de Nederlandse arbeidsmarkt. Zowel in 2010 als in 2011 bedroeg het tekort aan tandartsen ongeveer 1%. Om te voorkomen dat een tekort aan tandartsen ontstaat, is een jaarlijkse instroom van 420 tandartsen nodig, terwijl jaarlijks ongeveer 250 tandartsen afstuderen aan de Nederlandse universiteiten. Jaarlijks komen er ongeveer 180 buitenlandse tandartsen naar Nederland. Volgens de rechtbank komen zij naar Nederland omdat er kennelijk schaarste heerst op de Nederlandse arbeidsmarkt. De rechtbank kende de 30%-regeling alsnog toe.
De Belastingdienst is het niet eens met de rechtbank en heeft hoger beroep ingesteld tegen deze uitspraak.
In een vergelijkbare procedure was de rechtbank Arnhem van oordeel dat de tandarts niet aannemelijk had gemaakt dat in 2011 sprake was van schaarste aan tandartsen op de Nederlandse arbeidsmarkt. Bij het bepalen van schaarste moeten ook de reeds in Nederland aanwezige buitenlandse tandartsen worden meegenomen. Zodra er geen sprake meer is van schaarste, is er geen reden om (meer) buitenlandse tandartsen aan te trekken en is de 30%-regeling niet langer van toepassing. Zouden de reeds aanwezige buitenlandse tandartsen buiten beschouwing worden gelaten, dan zou de situatie kunnen ontstaan dat er theoretisch en rekenkundig sprake is van schaarste, terwijl er in de praktijk geen schaarste meer is.