Levensverzekeringen kennen vaak een zogenaamde restbegunstigingsbepaling. Die bepaling moet voorkomen dat een verzekerde uitkering aan de verzekeringsmaatschappij vervalt omdat geen van de begunstigden in leven is. Zo kan een pensioenverzekering als begunstigden aanwijzen de werknemer als gerechtigde voor het ouderdomspensioen, diens echtgenote als gerechtigde voor het weduwenpensioen wanneer de werknemer is overleden en de kinderen voor zover zij in aanmerking komen voor een wezenpensioen. Als restbegunstigden kunnen dan bijvoorbeeld de erfgenamen van de werknemer worden aangewezen.

Iemand ontving als erfgenaam van zijn vader een restbegunstigingsuitkering uit de pensioenverzekering van zijn vader. De pensioenverzekeraar hield op deze uitkering een bedrag aan loonheffing in. De erfgenaam woonde in Duitsland en meende dat inhouding van loonbelasting niet was toegestaan op grond van het belastingverdrag met Duitsland. Daarvoor moest vastgesteld worden onder welke verdragsbepaling de restbegunstiging viel.

Hof Den Bosch was van oordeel dat de restbegunstiging viel onder het verdragsartikel dat betrekking heeft op wachtgeld, pensioen en andere uitkeringen ter zake van vroegere diensten. Volgens de Hoge Raad valt een dergelijke uitkering in principe onder het verdragsartikel dat gaat over inkomsten uit niet-zelfstandige arbeid, tenzij de uitkering kwalificeert als wachtgeld, pensioen of een andere uitkering uit vroegere diensten. De restbegunstiging is geen wachtgeld en geen pensioen vanwege het ontbreken van het periodieke karakter dat eigen is aan pensioen.

Volgens de Hoge Raad moet zo’n andere uitkering soortgelijk zijn aan wachtgeld of pensioen om onder deze specifieke verdragsbepaling te vallen. Het hof heeft dus het verkeerde verdragsartikel toegepast. Nederland is op grond van de juiste verdragsbepaling wel bevoegd om de restbegunstiging in de heffing van loonbelasting te betrekken.