Ten tijde van zijn overlijden in 2003 woonde iemand met zijn ongehuwde partner in een woning die geheel zijn eigendom was. De partner bleef na het overlijden van de erflater in deze woning wonen tot haar overlijden in 2004. In de aangifte erfbelasting was de eigen woning opgenomen voor een bedrag van € 360.000. De onderhandse verkoopwaarde was bij minnelijke waardering vastgesteld op € 450.000. Het verschil tussen beide waarden werd als waardedrukkende factor in aanmerking genomen in verband met de bewoning door de partner, uitgaande van een levensverwachting van 4,1 jaar. De inspecteur weigerde bij het vaststellen van de aanslag rekening te houden met enige waardedruk van de woning.

De procedure die volgde had betrekking op de vraag of bij de waardering van de woning rekening gehouden mocht worden met een waardedrukkend effect vanwege de bewoning door de partner en zo niet, of sprake was van een lastbevoordeling waarvan de last in mindering kwam op de verkrijging door de erfgenamen.

Hof Den Haag was van oordeel dat vanwege het ontbreken van een specifiek op de eigen woning betrekking hebbend waarderingsvoorschrift de waarde van de woning op de waarde in het economisch verkeer moest worden gesteld. Volgens een arrest van de Hoge Raad uit 2007 is dat voor een woning waarop geen gebruiksrecht rust dat werking heeft tegen mogelijke kopers voor die woning, de waarde in ontruimde staat. In dit geval was de inspecteur terecht uitgegaan van de volle waarde.

Het hof accepteerde de verklaring van de erfgenamen dat de erflater met hen de afspraak heeft gemaakt dat zijn partner na het overlijden van de erflater zonder vergoeding in de woning mocht blijven wonen en dat de partner deze afspraak voor het overlijden van de erflater heeft aanvaard. De last die uit dit aanvaarde derdenbeding voortvloeide kwam in mindering op de erfrechtelijke verkrijging van de erfgenamen. De waardedrukkende factor van het derdenbeding bedroeg volgens het hof conform de berekening van de inspecteur 18% van de waarde van de woning.